سازمان های امروزی همانند انسان ها با یکدیگر کنش و واکنش و تعامل های پیچیده ای دارند؛ به گونه ای که تصمیم گیری های آنها بر نحوه رفتار سازمان های دیگر، به ویژه سازمان های هم نقش، تأثیرگذار است. مؤلف تلاش کرده است نشان دهد که کتابخانه ها و مراکز اطلاع رسانی به عنوان سازما ن هایی پویا از این قاعده مستثنا نیستند و در عرصه رقابتی دانش، بازیگرانِ بازاری هستند که با تعامل ها و روابط خود می توانند به علایق مشترک یا متقابل برسند و روابطی را پی گیرند که با همکاری و تشریک مساعی، به فرصت و با عدم همکاری و تعارض، به تهدید مبدل می شود. از سوی دیگر، نگارنده نشان داده که گسترش دانش بشری، امکانات مالی محدود، کمبود فضای فیزیکی و افزایش روزافزون بهای منابع اطلاعاتی، رؤیای سنتی تمرکز و انباشتگی در مکانی واحد را از تفکر اجتماعی حذف کرده و به کناری نهاده است و تنوع و ژرف گرایی منابع تخصصی و تعدد و گستردگی متون و مدارک منتشر شده، اجازه نمی دهد که چنان رؤیایی تحقق یابد. از این رو سیاست مراکز اطلاع رسانی، از مالکیت بر منابع، به دسترسی به منابع اطلاعاتی تغییر کرده است. همکاری بین کتابخانه ها و مراکز اطلاع رسانی به همراه بهره گیری از فناوری های نوین، یکی از مهم ترین شیوه های تحقق این سیاست است که می تواند در سطح محلی، منطقه ای یا بین المللی صورت گیرد.