توسعه پایدار مستلزم درونی سازی اصول و قوانین حکمرانی مبتنی بر پایداری است و استقرار این حکمرانی در سایه ایجاد تعادل در هر سه حوزه اقتصادی، اجتماعی و بوم شناختی تحقق می پذیرد. تنها در این حالت است که زمینه برای تحقق آرمانهای حکمرانی مبتنی بر پایداری نظیر عدالت بین نسلی و تأمین نیازهای نسلهای آینده – حداقل به میزان نیازهای نسل امروز - فراهم می شود. از نگاهی دیگر، برای تحقق حکمرانی مبتنی بر پایداری وجود انسجام قوی بین سه شاخص شفافیت، مشارکت عمومی و ظرفیت محیط طبیعی ضروری است. به این ترتیب، توسعه متناسب و پایدار مستلزم حکمرانی مبتنی بر پایداری است و پیش نیاز آن نیز عبور از پارادایم رشدمحور به پارادایم پایداری محور است.