در حوزه تعلیم و تربیت، اتخاذ روش صحیح و نتیجه بخش، امری مهم و ضروری است. چرا که لغزش و اشتباه در انتخاب روش و به کارگیری آن، می تواند به گمراهی و نابودی متربی منتهی شود. بنابراین باید در پی شناخت و به کارگیری بهترین و کارآمدترین روش های تربیتی باشیم. وچه بهتر که در این خصوص به سراغ قرآن رفته، و این مهم را در پرتو آیات نورانی آن جستجو کنیم. در این کتاب چهار روش: 1)تذکر و یادآوری؛ 2) موعظه و نصیحت؛ 3) عبرت دهی؛ 4) امر و نهی، از منظر قرآن مورد بررسی قرار گرفته است. دلیل اینکه این چهار مورد در کنار هم آمده اند، کارکرد مشترک یعنی جنبه هوشیارسازی و انگیزشی بودن آنهاست. ارتباط این چهار روش با هم به گونه ای است که یک طیف روشی را در راستای تحقق یک هدف تشکیل می دهند. در این طیف، ابتدا با روش تذکر و یادآوری غقلت زدایی می شود، آنگاه با موعظه و نصیحت نوعی خشیت و رقت قلب ایجاد می گردد. با روش عبرت دهی بر این امر تأکید می شود. در نهایت با امر و نهی، متربی برای تغییر رفتار با نوعی الزام و تحمیل مواجه می گردد.