تاریخ نگاری عربی در دوره میانه پژوهشی است که به زمینه های اجتماعی و ساختارهای روایی متون تاریخ نگاری اسلامی پیشامدرن می پردازد که به زبان عربی نوشته شده اند و با بهره گیری از تأملات نظری جدید درباره نوشته های تاریخی در قرون وسطای اروپا، رویکردهای برگرفته از علوم اجتماعی و مطالعات ادبی را برای پژوهش روی دو اثر معروف وقایع نگاری دوره ایوبیان به هم می آمیزد. نتیجه آنکه مؤلفان این آثار، مفسران فعال جامعه هایشان بوده اند و هم در محیط اجتماعی شان و هم در شکل دادن به متن هایشان نقش مهمی داشته اند. این کتاب، با بهره بردن از یک رهیافت نظری نو به تاریخ نگاری عربی پیشامدرن، خوانشی اصیل از این متون عرضه می کند و می تواند نقش چشمگیری در حوزه رو به رشد مطالعات تاریخ نگاری ایفا کند.