در گذشته سرزمین پهناور ایران دارای سکونتگاههای شهری، روستایی و عشایری بوده است. با گذشت زمان، از تعداد سکونتگاههای روستایی کوچک کاسته و، در مقابل، به تعداد سکونتگاههای روستایی بزرگ تر افزوده شده است. در سالهای اخیر بسیاری از این روستاهای بزرگ از نظر سیاسی و مدیریتی به شهر ارتقا پیدا کرده اند. اما پدیده نوظهور، پیدایش سکونتگاههای گسترده و در حال رشد پیرامون کلان شهرها و شهرهای بزرگ ناحیه ای است که نه خصوصیات اصیل روستایی دارند و نه از ویژگیهای مرسوم شهری برخوردارند. روند این تحول و مدیریت آنان موضوعی است که اگر به آن توجه جدی نشود می تواند منشأ خسارات و آسیبهای جبران ناپذیری برای آینده کشور باشد.