این کتاب با هدف ترسیم فرایند بازاندیشی در توسعه نگارش یافته است. کتاب دو گفتمان کلان توسعه را از هم تفکیک کرده و در بخشهای مجزا مورد بررسی قرار داده است. گفتمان اول گفتمان پیشرفت یعنی فضای تولد و تکوین ادبیات توسعه است. گفتمان دوم گفتمان بازاندیشی است که توسعه را فراتر از قاعده های از پیش تعیین شده و مشخص می داند. موضوع اصلی در این گفتمان، انسان و صفات بومی، تاریخی و فرهنگی اوست. زمینه شکل گیری این گفتمان، انقلاب صنعتی دوم (پساصنعتی) و ورود کشورهای جهان سوم در تعیین معادلات ساختاری جهانی است. مکاتب، نظریه ها و پارادایمهای پسا توسعه، با محدودیت موضوعات پایداری، بازاندیشی و فرهنگ و انسان گرایی در توسعه، در زیرمجموعه این گفتمان ارزیابی شده اند. به طور کلی، این کتاب رویکرد جدیدی در دسته بندی ادبیات توسعه از ابتدا تا آغاز قرن بیست ویکم ارائه می دهد، که ضمن استفاده در کلاسهای درسی، منبع مناسبی برای تدوین چهارچوبهای نظری در گرایشهای علمی و پایان نامه های دانشجویی است.