تصویر یکی از زبانهای نمادین در میان تمام زبانهایی است که جامعه ای در خود دارد و به کمک آنها می اندیشد. زبانی خاص، که کاربرد آن ارتباطات بینا قومی، بینافرهنگی است بین جامعه ای که «نگاه می کند» و سخن می گوید و جامعه ای که «نگاه می شود». این تصویر، چون تصویری است از «دیگری» خود می شود فرهنگ ....، و از راوی آن است که جامعه ای دیده می شود، نوشته می شود، اندیشیده می شود و خیال برانگیز می شود. در این دیدنها همواره دو نگاه بیگانه با هم در تلاقی اند. یکی نگاه «بیگانه-نویسنده»، «نویسنده-بیگانه ای» که از «دیگری» تصویری ارائه می دهد تا اورا بشناساند و یکی هم «نگاه خودی»، کسی که در معرض نگاه اولی قرار گرفته و به نوبه خود در حال ارزیابی و قضاوت اوست. تصویرشناسی از همین جا پا می گیرد...